Parafia Miłosierdzia Bożego w Tarnobrzegu

Helena Kowalska znana jako św. siostra Maria Faustyna Kowalska

Urodziła się 25 sierpnia 1905 roku jako trzecie z dziesięciorga dzieci Marianny i Stanisława Kowalskich, rolników ze wsi Głogowiec. W dwa dni później została ochrzczona w parafii Św. Kazimierza w Świnicach Warckich. W 1912 roku Helena po raz pierwszy poczuła powołanie do życia zakonnego. W 1914 przyjęła I Komunię Świętą. We wrześniu 1917 rozpoczęła naukę w szkole podstawowej. Nie skończyła nawet trzech klas szkoły powszechnej.
W 1921 rozpoczęła pracę u zamożnych rodzin w Aleksandrowie Łódzkim, Łodzi i Ostrówku. Po roku pracy Helena ujawniła swoim rodzicom zamiar wstąpienia do klasztoru. Spotkała się kilkakrotnie ze stanowczą odmową. Helena starała się być posłuszna woli rodziców, jednak w lipcu 1924 roku opuściła dom rodzinny i udała się do Warszawy, by tam wstąpić do wybranego klasztoru. Na miejscu długo szukała zgromadzenia, które mogłoby ją przyjąć. W końcu matka Michaela Moraczewska - przełożona warszawskiego domu Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia - wyraziła zgodę, polecając jednak, aby Helena pracowała jeszcze przez rok i zarobiła pieniądze na skromną wyprawkę. 1 sierpnia 1925 roku Helena rozpoczęła postulat w Zgromadzeniu Matki Bożej Miłosierdzia. Jeszcze w tym samym miesiącu chciała opuścić to Zgromadzenie, gdyż wydawało jej się, że ma tam zbyt mało czasu na modlitwę. Pozostała jednak i przez trzynaście lat pełniła obowiązki: kucharki, ogrodniczki i furtianki. 23 stycznia 1926 roku wyjechała do domu nowicjackiego w Krakowie. Następnie 30 kwietnia 1926 roku uczestniczyła w obłóczynach. Przyjęła habit i imię zakonne Maria Faustyna. Bogactwo życia wewnętrznego i niezwykłość jej doświadczeń duchowych stanowiła poważny problem dla jej spowiedników. Na polecenie jednego z nich, księdza Michała Sopoćki św. Faustyna zaczęła prowadzić szczegółowy zapis swoich przeżyć, znany potem jako Dzienniczek. Opisywała w nim stany mistyczne, jakich doznawała, a przede wszystkim liczne wizje i objawienia. Dotyczyły one między innymi namalowania obrazu Jezu ufam Tobie (do którego Pan Jezus miał dać szczegółowe wskazówki), modlitw Koronki do Miłosierdzia Bożego i nowenny do Miłosierdzia Bożego, ustanowienia święta Miłosierdzia Bożego (w pierwszą niedzielę po Wielkanocy) i obietnic z nimi związanych oraz powołania do życia nowego zgromadzenia kontemplacyjnego mającego wypraszać miłosierdzie dla świata. Według "Dzienniczka" siostra Faustyna miała mieć dary bilokacji, stygmatów ukrytych, czytania w duszach ludzkich, proroctwa, mistycznych zrękowin i zaślubin. W 1930 roku Siostra Faustyna Kowalska przyjechała do Płocka gdzie w domu Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia przy Starym Rynku przebywała ponad dwa lata, wykonując obowiązki kucharki i sprzedawczyni w sklepie piekarniczym. Według "Dzienniczka" 22 lutego 1931 roku miała pierwszą i najważniejszą wizję Pana Jezusa, który kazał jej namalować obraz Miłosierdzia Bożego i żądał ustanowienia święta Miłosierdzia Bożego. W czasie pobytu w Wilnie, 2 stycznia 1934 Faustyna odwiedziła po raz pierwszy malarza Eugeniusza Kazimirowskiego, który namalował obraz Miłosierdzia Bożego (Jezusa Miłosiernego) według jej wskazówek.
8 stycznia 1936 roku siostra Faustyna złożyła wizytę metropolicie wileńskiemu w sprawie założenia nowego zgromadzenia, które miało poświęcić się wyłącznie modlitwie za zamkniętymi murami, głównie w intencji grzeszników, wypraszania Miłosierdzia Bożego dla świata. Ostatecznie zgromadzenie to pod nazwą Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego założył ks. Michał Sopoćko
17 marca 1936 roku. Faustyna została przeniesiona z Wilna do Domu Zgromadzenia w Walendowie.
Siostra Faustyna często chorowała. Zwykłe przeziębienie w lipcu 1934 roku trwało miesiąc. We wrześniu 1936 roku lekarz wysłał siostrę Faustynę na badania lekarskie w Prądniku, w grudniu do szpitala. Jej zdrowie poprawiało się tylko na krótko; Faustyna często musiała leżeć w łóżku. Chorowała przez lata na gruźlicę, początkowo nierozpoznaną. Zmarła w opinii świętości 5 października 1938 roku o godz. 22:45, mając zaledwie 33 lata w tym 13 lat życia zakonnego. Pochowano ją w Łagiewnikach (obecnie dzielnica Krakowa) 7 października 1938 – w uroczystość Matki Bożej Różańcowej (był to również pierwszy piątek miesiąca). Przy klasztorze w Łagiewnikach, gdzie znajduje się grób świętej (zob. też relikwie) znajduje się obecnie Sanktuarium Bożego Miłosierdzia.

Sława jej świętości i posłannictwa szybko rosła i sięgała daleko poza granice kraju. Ukoronowaniem tego jest beatyfikacja w Rzymie dn. 18.04.1993 r. przez Ojca - Św. Jana Pawła II, a następnie kanonizacja 30.04.2000 r. Do Sanktuarium w Krakowie-Łagiewnikach, gdzie znajduje się osławiony obraz Jezusa Miłosiernego i grób Siostry Faustyny, bardzo licznie pielgrzymują wierni z całego świata, by w tym miejscu wielbić Boże Miłosierdzie i wypraszać sobie łaski.
Na czym polega to posłannictwo? Na przypomnieniu zawsze aktualnej prawdy wiary, Jej świadectwa życia, słowa i modlitwy i ufności. Pismo św. Potwierdza powyższe orzeczenie: "Ufajcie, jam jest, nie lękajcie się "/Mk6/. Świętość życia siostry Faustyny i heroiczność jej cnót jest najlepszym dowodem potęgi i skuteczności działania Bożego Miłosierdzia w duszy wiernej natchnieniom Ducha Św. Pan Jezus przypomina przez s. Faustynę, co ostatecznie będzie się liczyło, a mianowicie Miłosierdzie Boże i Miłosierdzie nasze. S. Faustyna, odkrywając na nowo Boga bogatego w miłosierdzie, prowadzi nas na znane i nieznane drogi przystępu i doświadczenia Miłosierdzia Bożego. Całym swym życiem wielbiła Boga przez potęgowanie ufności i pragnienie całkowitego przemienienia się, by żyć żywym odbiciem Miłosierdzia Bożego dla innych. To warunki jakie Pan Jezus stawiał s. Faustynie. Żywa pamięci o s. Faustynie i rozliczne cuda zdziałane za Jej wstawiennictwem stały się podstawą do wzniesienia Jej na ołtarze, najpierw jako błogosławioną, a w roku Jubileuszu 2000, 30 kwietnia ogłoszenie Jej świętą przez Jana Pawła II. Uroczystość odbyła się w Krakowie i na placu św. Piotra w Rzymie – równocześnie za pomocą telemostu TV. Tak zaangażowany autorytet Urzędu Nauczycielskiego Kościoła w osobie Jana Pawła II w posłannictwo s. Faustyny, zobowiązuje nas synów i córki Kościoła do jej pełniejszego otwarcia się na to posłannictwo i docieranie z nim do wszystkich dusz, zwłaszcza grzesznych i strapionych.